Civil Parties' Voices

Home

1- លោក អ៊ុម ពិសិដ្ឋ នៅខេត្តស្វាយរៀង

ជីវប្រវត្តិសង្ខេប៖
UM_Piseth
លោក អ៊ុម ពិសិដ្ឋ កើតនៅថ្ងៃទី២៥ ខែមិនា ឆ្នាំ១៩៥០ មានស្រុកកំណើតនៅ ភូមិអូរក្តាម ឃុំសំបួរ ស្រុកស្វាយទាប ខេត្តស្វាយរៀង។ សព្វថ្ងៃលោក មានទីលំនៅក្នុងភូមិអង្គប់ ឃុំសំបួរ ស្រុកស្វាយទាប ខេត្តស្វាយរៀង។ លោក ពិសិដ្ឋ គឺជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីសំណុំរឿង០០២ ហើយលោកក៏ធ្លាប់ធ្វើជា ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង០០១ ផងដែរ ក្រោយពីទទួលបានការផ្ទេរសិទិ្ធពីភរិយារបស់លោក ដែលមានជំងឺជាទម្ងន់ ហើយក្រោយមកភរិយារបស់លោកបានទទួលមរណៈភាព។

លោក អ៊ុម ពិសិដ្ឋ កាលពីសម័យខ្មែរក្រហមត្រូវបានគេជម្លៀសឱ្យទៅនៅភូមិព្រៃទទឹង ឃុំសំបួរ ស្រុកស្វាយទាប ខេត្តស្វាយរៀង ហើយត្រូវបានគេចាត់ទុកជាប្រជាជន ១៧មេសា (ប្រជាជនថ្មី)។ លោកមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន៥នាក់ គឺបងប្រុស២នាក់ បងស្រីម្នាក់ ប្អូនស្រីម្នាក់ និងប្អូនប្រុសម្នាក់។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ បងប្រុសម្នាក់ ប្អូនប្រុសម្នាក់ និងរូបលោកត្រូវបានគេចាប់ឱ្យសឹកចេញពីព្រះសង្ឃ ហើយឱ្យទៅធ្វើការជាទម្ងន់នៅក្នុងកងចល័ត។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ បងប្រុសទី១របស់លោកត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់យកទៅដាក់មន្ទីរសន្តិសុខ គគីសោម អស់រយៈពេល ២០ខែ ដែលត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្ម និងបង្ខំឱ្យធ្វើការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយត្រូវបានដោះលែងវិញនៅពេលដែលបងរបស់លោកទ្រុឌទ្រោមយ៉ាងខ្លាំង។ ក្នុងខែសីហា ឆ្នាំ១៩៧៧ បងប្រុសទី៣ របស់លោកត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់យកទៅសម្លាប់។ ក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៧ ប្អូនប្រុសរបស់លោកម្នាក់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់យកទៅសម្លាប់។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩ ម្តាយរបស់លោកបានស្លាប់ដោយសារជំងឺយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដោយគ្មានការថែទាំ និងការព្យាបាលត្រឹមត្រូវ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៧៥ ដល់ ១៩៧៩ រូបលោកត្រូវបានរងទារុណកម្មជាទម្ងន់ ដោយសារការធ្វើការមិនមានពេលសម្រាកហូបមិនគ្រប់គ្រាន់។ ពេលលោកមានជំងឺគ្រុនចាញ់គ្មានថ្នាំព្យាបាល មានតែថ្នាំចាក់ដបទឹកក្រូច និងថ្នាំអាចម៍ទន្សាយ។ សុខភាពរបស់លោកទ្រុឌទ្រោម រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ រហូតមកដល់ពេលនេះលោកមិនអាចធ្វើការធ្ងន់បានទេ និងបច្ចុប្បន្នលោកមានជំងឺក្រពះ បេះដូង សួត និងជំងឺតម្រងនោមធ្ងន់ធ្ងរ។

ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី៖

លោក ពិសិដ្ឋ មានសេចក្តីរីករាយ និងត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងដែលបានក្លាយជា ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង០០២។ លោកបានរួមចំណែកយ៉ាងសកម្មក្នុងការផ្តល់ព័ត៌មានដល់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីដទៃទៀត និងបានផ្សព្វផ្សាយឯកសារផ្សេងៗ ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសាលាក្តីខ្មែរក្រហមដល់អ្នកជិតខាងរបស់លោក។ ក្រោយពីបានក្លាយខ្លួនជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក ពិសិដ្ឋ បានបញ្ជាក់ថា លោកបានធូរស្រាលក្នុងអារម្មណ៍ច្រើន ព្រមទាំងសង្ឃឹមថាតុលាការនឹងផ្តល់យុត្តិធម៌ ហើយការដែលធ្លាប់ភ័យខ្លាចថា គេមិនដឹងឮ គឺមិនមានទៀតទេ។ ចំពោះសំណងវិញ ទោះជាសំណងសហមូហភាព ក៏លោកអាចទទួលយកបានដែរ។

ការយល់ដឹងពីសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត និងវិធានការនានាដែលមិនពាក់ពន្ធ័នឹងបច្ចេកទេសតុលាការ៖

ក្រោយពីទទួលព័ត៌មានថ្មីៗ ក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់លើកទី៧ នៅខេត្តស្វាយរៀង លោកពិសិដ្ឋ បានបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះការចាប់ផ្តើមការងារសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត។ ជាពិសេស លោក មានការត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះដំណឹងនៃការសាងសង់ស្តូបក្នុងបរិវេណសារមន្ទីរទួលស្លែង។ ការរំពឹងទុករបស់លោកបានសំរេច ៩០% ហើយ គឺនៅពេលនេះ លោកនៅរង់ចាំតែសាលក្រមចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ។

ការគាំទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ៖

លោក ពិសិដ្ឋ បានថ្លែងអំណរគុណ និងបានបញ្ជាក់ថា អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះបានជួយលោក និងដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីផ្សេងទៀតយ៉ាងច្រើន ដូចជា ការបង្កលក្ខណៈល្អគ្រប់បែបយ៉ាង ការជួយឱ្យដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានចូលរួមក្នុងសវនាការ ផ្តល់ទស្សនៈកិច្ចនៅទួលស្លែង និងជើងឯក ដែលអាចធ្វើឱ្យដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី បានទទួលព័ត៌មានផ្សេងៗ ជាច្រើន ។ តាមរយៈ ការចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី បានជួបផ្ទាល់ជាមួយមេធាវីរបស់ខ្លួន និង អាចទទួលព័ត៌មានថ្មីៗ ពីដំណើរការរបស់តុលាការ។ ជាមួយគ្នានេះផងដែរ លោក ពិសិដ្ឋ បានថ្លែងអំណរគុណដល់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលបានជួយគាំទ្រទាំងមន្ត្រីការឧបត្ថម្ភ និងការគាំទ្រដល់ដំណើរការទាំងមូល។

2- អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក នៅខេត្តស្វាយរៀង

ជីវប្រវត្តិសង្ខេប៖
KEO_Ouk
អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក កើតក្នុង ឆ្នាំ ១៩៤២ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិព្រៃធំ ឃុំព្រៃធំ ស្រុកកំពង់រោទ៍ ខេត្តស្វាយរៀង។ សព្វថ្ងៃអ្នកស្រីមានទីលំនៅ ក្នុងភូមិឃោសាង ឃុំស្វាយតឿ ស្រុកកំពង់រោទ៍ ខេត្តស្វាយរៀង។ អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក គឺជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមួយរូបក្នុងសំណុំរឿង ០០២ អ្នកស្រីបច្ចុប្បន្នចំណាយពេលវេលាភាគច្រើននៅវត្តអារាម និងជួយមើលចៅៗ នៅឯផ្ទះខណៈដែលកូនរបស់អ្នកស្រីជាអ្នកចិញ្ចឹម។ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ក្រុមគ្រួសារ អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក និងបងប្អូន ព្រមទាំងប្រជាជនទាំងអស់ ត្រូវបានកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបំបែកជាក្រុមៗ ឱ្យនៅឆ្ងាយពីគ្នា ចាស់តាមក្រុមចាស់ និងក្មេងតាមក្រុមក្មេង។ គ្រប់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ត្រូវប្រមូលដាក់រួម។ លុះដល់ដើមឆ្នាំ១៩៧៨ ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក និងប្រជាជនក្នុងភូមិទាំងអស់ ត្រូវបានកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមនាំយកទៅជីកអាង នៅតាដែត ស្រុកកំពង់រោទ៍ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃគ្មានពេលសម្រាក គឺឈប់តែពេលហូបបបរមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ។ ពេលមានប្រជាជនណាធ្វើការលែងកើត ត្រូវបានពួកខ្មែរក្រហមយកទៅវាយនឹងត្បូងចប ទោះជាមិនទាន់ស្លាប់ក៏ពួកវាកប់ទាំងរស់គ្មានត្រាប្រណីឡើយ។ ក្នុងចំណោមអ្នកស្លាប់ទាំងនោះ ក៏មានប្តីរបស់អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក ឈ្មោះ គង់ ចាន់ ពេលនោះអាយុ ៣៨ឆ្នាំដែរ។ នៅពេលនោះប្តីរបស់អ្នកស្រីមានជំងឺគ្រុនចាញ់ផង ត្រូវបានពួកខ្មែរក្រហមយកទៅវាយនឹងត្បូងចប និងកប់ទាំងរស់ នៅវត្តឫស្សីសាញ់។ អ្នកស្រីក៏មានក្មួយស្រីម្នាក់ឈ្មោះ គង់ សំឡី អាយុ១៦ឆ្នាំត្រូវបានសម្លាប់ផងដែរ។ អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក មានការឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ចំពោះសម័យឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃនោះ។

ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី៖

ក្រោយពីក្លាយជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមក អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក បានបញ្ជាក់ថា អ្នកស្រីមានការរំសាយកំហឹងបានច្រើន។ មុនមិនទាន់បានទទួលស្គាល់ជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រីតែងតែមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញក្នុងចិត្ត ពេលយប់អ្នកស្រីតែងតែគេងសម្រក់ទឹកភ្នែកនឹកឃើញដល់ប្តីរបស់អ្នកស្រី។

អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក មានសេចក្តីសង្ឃឹមទុកថា តុលាការខ្មែរក្រហមនឹងកាត់ក្តីដោយយុត្តិធម៌។ អ្នកស្រីរីករាយ ត្រេកអរ និងធូរស្រាលក្នុងអារម្មណ៍រហូតដល់ពី ៥០%ទៅ៦០% ចំពោះសាលក្រមកាត់ក្តីឌុច។ ប៉ុន្តែអ្នកស្រីនៅទន្ទឹងរង់ចាំយ៉ាងអន្ទះសារ ថាតើពេលណាទើបការកាត់ក្តីលើ ខៀវ សំផន និងនួន ជា បានបញ្ចប់។ ទោះយ៉ាងណាអ្នកស្រីមានសង្ឃឹមយ៉ាងមុតមាំថា ការរំពឹងទុករបស់អ្នកស្រីនឹងបានសម្រេច។

ការយល់ដឹងពីសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត និងវិធានការនានាដែលមិនពាក់ពន្ធ័នឹងបច្ចេកទេសតុលាការ៖

ក្រោយពីទទួលព័ត៌មានថ្មីៗ ក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់លើកទី៧ នៅខេត្តស្វាយរៀង អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក បានបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត ។ ជាពិសេសអ្នកស្រី កែវ អ៊ុក មានការត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះដំណឹងនៃការសាងសង់ស្តូបក្នុងបរិវេណសារមន្ទីរទួលស្លែង និងគម្រោងសំណងពាក់ព័ន្ធសារមន្ទីរទុកដាក់ឯកសារផ្សេងៗ នៅថ្នាក់ខេត្ត គឺអ្នកស្រីមានការពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។

ការគាំទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ៖

អ្នកស្រី កែវ អ៊ុក មានការត្រេតអរយ៉ាងខ្លាំងដល់អង្គភាពជនរងគ្រោះ ដែលតែងតែផ្តល់ព័ត៌មានដល់អ្នកស្រីជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងដែលបានឱ្យអ្នកស្រីបានចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់ និងចូលរួមក្នុងដំណើការផ្សេងៗ ទៀត។ អ្នកស្រីបានសំណូមពរជាចុងក្រោយ ឱ្យការកាត់ក្តីរបស់តុលាការខ្មែរក្រហម ប្រព្រឹត្តិទៅឱ្យបានឆាប់រហ័ស។

3- អ្នកស្រី សំ ថាវី នៅខេត្តព្រៃវែង

ជីវប្រវត្តិសង្ខេប៖
SAM_Thavy
អ្នកស្រី សំ ថាវី កើតនៅថ្ងៃទី០៥ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៦២ មានស្រុកកំណើតនៅ ភូមិព្រែកផ្តៅ ឃុំកំពង់ត្របែក ស្រុកកំពង់ត្របែក ខេត្តព្រៃវែង។ សព្វថ្ងៃអ្នកស្រីមានទីលំនៅ ក្នុងភូមិព្រែកផ្តៅ ឃុំកំពង់ត្របែក ស្រុកកំពង់ត្របែក ខេត្តព្រៃវែង។ អ្នកស្រី សំ ថាវី គឺជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីសំណុំរឿង០០២។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ក្រុមគ្រួសារ អ្នកស្រី សំ ថាវី ជាមួយម្តាយ និង បងប្អូនរបស់អ្នកស្រីត្រូវបានគេជម្លៀសចេញពីភ្នំពេញ ហើយពួកគាត់បានទៅស្នាក់នៅផ្សារគគី ខេត្តកណ្តាល អស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ដើម្បីរង់ចាំត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកពួកខ្មែរក្រហមបានប្រាប់ថា អ្នកណាមានស្រុកកំណើតពីខេត្តណាឱ្យទៅខេត្តនោះវិញ។អ្នកស្រីជាមួយនឹងម្តាយ ព្រមទាំងបងប្អូនបានសម្រេចចិត្តបន្តដំណើរទៅស្រុកកំណើតគឺទីលំនៅរបស់អ្នកស្រីសព្វថ្ងៃ។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ដដែលម្តាយរបស់អ្នកស្រី ថាវី បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាទម្ងន់ ដោយគ្មានការថែទាំ និងការព្យាបាល ម្តាយរបស់អ្នកស្រីបានស្លាប់នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៦ ដោយចោលកូន ៦នាក់ឱ្យនៅកំព្រា។

ឪពុករបស់អ្នកស្រី ថាវី គឺជាទាហានលន់នល់ដែលបានពាក់សក្តិ២។ ឪពុករបស់អ្នកស្រីត្រូវបានទៅរៀននៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ គឺអំឡុងពេល១ខែមុនខ្មែរក្រហមជម្លៀស។ អ្នកស្រីត្រូវបានបែកពីឪពុករហូត។ លុះដល់ចុងឆ្នាំ ១៩៧៥ មានគេមកប្រាប់អ្នកស្រីថា ឪពុករបស់អ្នកស្រី ត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់ហើយ។

ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី៖

ក្រោយពីក្លាយជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមក អ្នកស្រី សំ ថាវី បានបញ្ជាក់ថា អ្នកស្រីមានការរំពឹងទុកថាតុលាការនឹងអាចរកយុត្តិធម៌ដល់ឪពុកម្តាយរបស់អ្នកស្រី។ ជាមួយគ្នានេះផងដែរ អ្នកស្រីសង្ឃឹម ថាតុលាការនឹងផ្តល់យុត្តិធម៌ និងជាមេរៀនដល់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ អ្នកស្រីមានការធូរស្បើយក្នុងអារម្មណ៍យ៉ាងច្រើនដែលបានចូលរួមតវ៉ាទោះមានការរវល់ និងលំបាកយ៉ាងណាក៏ពេញចិត្តដែរ។ អ្នកស្រីមានបំណងផងដែរក្នុងការបន្តដាក់ពាក្យជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងករណី ០០៣ និង០០៤។

ការយល់ដឹងពីសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត និងវិធានការនានាដែលមិនពាក់ពន្ធ័នឹងបច្ចេកទេសតុលាការ៖

ក្រោយពីទទួលព័ត៌មានថ្មីៗ ក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់លើកទី៧ នៅខេត្តស្វាយរៀង អ្នកស្រី សំ ថាវី បានបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះសំណងសមូហភាព និងផ្លូវចិត្ត។ អ្នកស្រីបានថ្លែងអំណរគុណដល់អង្គភាពជនរងគ្រោះ ដែលបានស្វះស្វែងរកការគាំទ្រ។ ជាពិសេស អ្នកស្រី មានការត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះដំណឹង នៃការសាងសង់ស្តូបក្នុងបរិវេណសារមន្ទីរទួលស្លែង និងគម្រោងសំណងពាក់ព័ន្ធសារមន្ទីរដាក់ឯកសារផ្សេងៗ នៅថ្នាក់ខេត្ត។

ការគាំទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ៖

អ្នកស្រី សំ ថាវី មានការត្រេតអរយ៉ាងខ្លាំងដល់អង្គភាពជនរងគ្រោះ ដែលតែងតែផ្តល់ព័ត៌មានដល់អ្នកស្រីជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងដែលបានឱ្យអ្នកស្រី មានឱកាសបានចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំនៅខេត្តកំពង់ចាម និងចូលរួមសវនាការនៅភ្នំពេញកាលពីឆ្នាំ២០១១ និងបានចូលរួមកិច្ចប្រជុំប្រចាំតំបន់នៅ ខេត្តស្វាយរៀង។ អ្នកស្រីបានទទួលព័ត៌មានយ៉ាងច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងដំណើរការរបស់តុលាការខ្មែរក្រហម។

ជាមួយគ្នាផងដែរ អ្នកស្រីសូមថ្លែងអំណរគុណដល់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលបានជួយគាំទ្រ និងអរគុណដល់តុលាការទាំងមូលក្នុងការស្វែងរកយុត្តិធម៌ជូនអ្នកស្រីជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី។

អ្នកស្រីបានសំណូមពរជាចុងក្រោយ ឱ្យការកាត់ក្តីប្រព្រឹត្តទៅ ឱ្យបានឆាប់រហ័ស។

4- លោកសយ សែន ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីនៅខេត្តតាកែវ។

ជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់លោកសយ សែន
Mr._SY_Sen
លោក សយ សែន កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៨ បច្ចុប្បន្នរស់នៅ ស្រុកតាំ្រកក់ ខេត្តតាកែវ លោកមានមុខរបរជាកសិករ។ លោកគឺជាជនរងគ្រោះផ្ទាល់ និងរងទារុណកម្មនៅអតីតមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់ និងមានឪពុកស្លាប់នៅទីនេះផងដែរ។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤ លោកត្រូវបានចាប់ខ្លួនហើយបញ្ជូនមកកាន់មន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់ ស្ថិតក្នុងស្រុក១០៥ តំបន់នីរតីនៃខេត្តតាកែវ ដោយសារឪពុកលោកធ្លាប់ជាអភិបាលស្រុក អង្គតាសោម ខេត្តតាកែវ។ លោកត្រូវបានសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មក្នុងមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់។

បន្ទាប់មកទៀតក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ លោក សយ សែន និងបុរសប្រាំនាក់ទៀតត្រូវបានចាត់តាំងឲ្យទៅជីករណ្តៅសម្រាប់ដាក់សាកសព។ យ៉ាងហោចណាស់មានសាកសពប្រមាណពី ៥០ ទៅ ១០០ ក្នុងមួយរណ្តៅ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ លោក សយ សែន ត្រូវបានសួរចម្លើយ ព្រមទាំងទទួលការវាយដំយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់បាក់កំាភ្លើងចំខ្នងរបស់គាត់ហើយ បានបន្សល់ទុកស្លាកស្នាមដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ នៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧៦-១៩៧៧ លោក សយ សែន គឺជាសាក្សីដែលបានឃើញការសម្លាប់យ៉ាងឃោរឃៅ និងរំលោភលើប្រជាជនថ្មី ១៧ មេសា ជាច្រើននៅអតីតមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់។

ចំណាប់អារម្មណ៍ទាក់ទងនឹងគម្រោងកសាងមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ ក្រាំង តាចាន់

លោក សយ សែន បានថ្លែងថា «មជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ ក្រាំង តាចាន់ នេះមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ជនដៃដល់ និងប្រជាជនទូទៅ បើទោះជាមាន ឬមិនមានសាច់ញាតិស្លាប់ក៏ដោយ ក៏អាចមកធ្វើពិធីបែបសាសនារួមគា្នបាននៅថ្ងៃបុណ្យផ្សេង»។ លោកបញ្ជាក់ថាបើជំនាន់នេះមិនគិតគូរទេអតីតទីតាំងឧក្រិដ្ឋកម្ម រួមមានឆ្អឹងខោ្មច រណ្តៅសាកសព និងឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្មផ្សេងៗ អាចនឹងប្រឈមការបាត់បង់នៅថ្ងៃខាងមុខ។ លោកក៏បានសំណូមពរឲ្យបង្កើតជា មជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍នេះនៅកន្លែងផ្សេងៗ ដទៃទៀត នៃប្រទេសកម្ពុជា ដូចជានៅអតីតមន្ទីរសន្តិសុខ អតីតការដ្ឋានធ្វើការ និងអតីតសហករណ៍នានា សម្រាប់ឲ្យដើមបណ្តឹង ជនរងគ្រោះ ជនដៃដល់ និងប្រជាជនទូទៅបានធ្វើបុណ្យតាមបែបសាសនានិងរក្សាជាកេរដំណែលសក្ការៈប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ រំឭក ចងចាំ និងការសិក្សាស្រាវជ្រាវផ្សេងៗ។

ការគំាទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ

តាមរយៈការគាំទ្រផ្សេងៗ របស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ លោក សយ សែន បានទៅទស្សនកិច្ចសិក្សានៅអតីតទីតាំងឧក្រិដ្ឋនានាក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមដូចជាវត្តសំរោងក្នុងស្ថិតនៅខេត្តបាត់ដំបង មជ្ឈមណ្ឌលប្រល័យពូជសាសន៍ទួលស្លែង និងជើងឯក ស្ថិតនៅរាជធានីភ្នំពេញ និងអតីតមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់ ស្ថិតក្នុងខេត្តតាកែវជាដើម។ជាងនេះទៅទៀតលោកបានទទួលនូវព័ត៌មានវិវឌ្ឍន៍ស្តីពីសំណុំរឿង និងដំណើរការក្តីនៅចំពោះមុខ អ.វ.ត.ក តាមរយៈកិច្ចប្រជុំ សិក្ខាសាលា និងសវនាការជម្រះក្តីផងដែរ។ ជាចុងក្រោយលោក បានថ្លែងអំណរគុណដល់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ និងមេធាវីដែលបានខិតខំបំពេញការងារសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងជនរងគ្រោះទូទៅ។

5- លោក អ៊ូ ដាវ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីនៅ ខេត្តកំពត។

ជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
Mr._OU_Dav
លោក អ៊ូ ដាវ កើតនៅថ្ងៃទី០៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៥ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិច្រាប ឃុំដើមដូង ស្រុកអង្គរជ័យ ខេត្តកំពត លោកបានដាក់ពាក្យបណ្តឹង សុំតាំងខ្លួនជា ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមកកាន់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ កាលពីថ្ងៃទី ១៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០០៨ លោកមានមុខរបរជាកសិករ។

ឪពុករបស់ លោក អ៊ូ ដាវ ត្រូវបានឃុំឃាំង និងសម្លាប់នៅមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់ ដោយចោទថាជាខ្មាំង។ ម្តាយរបស់លោកត្រូវបានបង្ខំឲ្យធ្វើការរហូតដល់ស្លាប់នៅក្នុងខេត្តតាកែវ។ បង-ប្អូនលោក អ៊ូ ដាវ ២នាក់ ត្រូវបានបង្ខំឲ្យជីកប្រឡាយសង់ទំនប់ស្ថិតក្នុងភាគខាងជើងខេត្តតាកែវ ហើយបងប្រុសម្នាក់ផ្សេងទៀត ព្រមទាំងប្រពន្ធ និងកូនពីរនាក់ត្រូវបានជម្លៀសពីភ្នំពេញទៅកំពត និងបានស្លាប់។ ឆ្នាំ ១៩៧៨ បងប្រុសមួយគ្រួសារដែលមានសមាជិកចំនួន ៧នាក់ ត្រូវបានជម្លៀសពីបាត់ដំបង ទៅស្រុកបាកាន ខេត្តពោធិ៍សាត់នឹងបានស្លាប់ទាំងអស់។ ចំណែកឯបងប្រុស និងប្រពន្ធ (បងថ្លៃ លោក អ៊ូ ដាវ) ត្រូវបានជម្លៀសពីភ្នំពេញទៅសៀមរាប បានស្លាប់នៅក្នុងគុកខេត្តសៀមរាប។

នៅឆ្នាំ១៩៧៦ លោក និងទាហានខ្មែរក្រហម ៤ នាក់ផ្សេងទៀតត្រូវបានចាប់ខ្លួន ធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងព្រៃផ្សៅ និងបញ្ជូនទៅក្នុងកប៉ាល់ស្ថិតក្នុងកំពង់សោម មូលហេតុនៃការចាប់ខ្លួននេះគឺចោទថាជាខ្មាំងរបស់អង្គការ។ អំឡុងពេលនៃការសួរចម្លើយ លោក អ៊ូ ដាវ បានរក្សាចម្លើយដដែលៗថាលោកគ្មានទោស លោកក៏ត្រូវបានដោះលែង។ ប៉ុន្តែលោកត្រូវបានបង្ខំឲ្យធ្វើការយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាកសាងស្ពាន និងថ្នល់ ទាំងថ្ងៃ ទាំងយប់ ដោយគ្មានអាហារហូបចុកគ្រប់គ្រាន់។

នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ លោកត្រូវបានបញ្ចូនទៅភ្នំពេញ។ នៅទីនោះលោក បានឃើញ នួន ជា តា ម៉ុក និង សុន សេន ផ្តល់អាវុធដល់លោក និងមនុស្សដទៃទៀត ដើម្បីវាយប្រឆាំងនឹងទាហានវៀតណាមនៅទិសខាងកើត។ ក្រោយមកក្នុងខែមករា ឆ្នាំ ១៩៧៩ លោកបានត្រលប់មកស្រុកកំណើតវិញ។

ចំណាប់អារម្មណ៍ទាក់ទងនឹងគម្រោងកសាងមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ ក្រាំង តាចាន់

ដោយលោកបានបាត់បង់សាច់ញាតិរួមមាន៖ លោកឪពុក បង បងថ្លៃ ក្មួយៗ និងឪពុកមាមួយគ្រួសារនៅអតីតមន្ទីរសន្តិសុខក្រាំង តាចាន់ អារម្មណ៍ឈឺចាប់ពីអតីតកាលហាក់ប្រែក្លាយជាធូរស្រាយវិញនៅពេលដឹងពី គម្រោងមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ ក្រាំង តាចាន់ នេះ។ លោកថ្លែងថា លោកមិននឹកស្មានដល់ថា អតីតកន្លែងសម្លាប់ឪពុក និងសាច់ញាតិលោកក្លាយជាទីតាំងគោរពបូជាតាមបែបសាសនារបស់ប្រជាជនក្នុងសហគមន៍។ លោកបានថ្លែងអំណរគុណដល់ម្ចាស់ជំនួយដែលបានជួយឲ្យគម្រោងនៅទីនេះឲ្យមានជារូបរាងឡើងដើម្បីជាកេរដំណែលសម្រាប់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ ថែរក្សា រំឭក និងចងចំា ពីការកាប់សម្លាប់មនុស្សយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម។

ការគំាទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ

លោក អ៊ូ ដាវ គឺជាជនបង្គោលរបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះប្រចាំ សុ្រកអង្គរជ័យ ខេត្តកំពត។ លោកបានជួយការងារជាច្រើនក្នុងការសម្របសម្រួលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងដំណើរការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាន។ លោកបានចូលរួមកម្មវិធីជាច្រើនដូចជា៖ កិច្ចប្រជុំ វេទិកា សវនាការ និងសិក្ខាសាលានានាជាដើម។ តាមរយៈការចូលរួមកម្មវិធីទាំងនេះលោកបានទទួលព័ត៌មានជាច្រើន លោកសប្បាយរីករាយជាខ្លាំងនៅពេលបានចូលរួមកម្មវិធីទាំងនោះ។ ជាងនេះទៅទៀតការគាំទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ បានធ្វើឲ្យគាត់បានធូរស្បើយផ្លូវចិត្ត និងបានគិតថា តុលាការខ្មែរក្រហមបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរូបគាត់ដែលជាជនរងគ្រោះក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។

6- លោកស្រី ខៀវ សុផល ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីនៅខេត្តតាកែវ

ជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
Mrs._Khiev_Sophal
លោកស្រី ខៀវ សុផល កើតនៅថ្ងៃទី០៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦១ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិធ្នង់រលើង ឃុំលាចបូរ ស្រុកតាំ្រកក់ ខេត្តតាកែវ លោកស្រីមានមុខរបរជាកសិករ។

ឆ្នាំ១៩៧៧ នៅសុ្រកតាំ្រកក់ ខេត្តតាកែវ ទាហានខ្មែរក្រហមបានចាប់ម្តាយលោកស្រីអោយទៅរៀនសូត្រ។ ប៉ុន្តែចាប់ពីពេលនោះមក លោកស្រី ខៀវ សុផល មិនដែលបានជួបម្តាយលោកស្រីទេ។ សម័យខ្មែរក្រហមលោកស្រីមានវ័យក្មេង តែត្រូវបង្ខំឲ្យធ្វើការងារធ្ងន់ៗ ព្រមទាំងដកសំណាប ដោយមិនមានអាហារហូបចុកគ្រប់គ្រាន់ និងមិនមានពេលសម្រាក។ លោកស្រីក៏ដូចជាក្មេងៗដទៃទៀតដែរ គឺហូបតែបបររាវៗ ២វែក ចំនួនពីរដងក្នុងមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់លោកស្រី ខៀវ សុផល ជាគ្រូពេទ្យត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់ខ្លួន និងបាត់ដំណឹងរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។

ចំណាប់អារម្មណ៍ទាក់ទងនឹងគម្រោងកសាងមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ ក្រាំង តាចាន់

លោកស្រីហាក់ធូរស្បើយក្នុងផ្លូវចិត្ត នៅពេលឃើញ អតីតមន្ទីរសន្តិសុខ ក្រាំង តាចាន់ កន្លែងធ្វើទារុណកម្ម និងសម្លាប់ឪពុកមារបស់លោកស្រីក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាសន្តិភាពសហគមន៍ លោកស្រីថ្លែងថា «នេះគឺជាការឧទិ្ទសកុសលដល់អ្នកដែលបានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ជាសាច់ញាតិលោកស្រី និងជនរងគ្រោះដទៃទៀត ហើយនិងជាកេរដំណែលមួយសម្រាប់ក្មេងជំនាន់ក្រោយឲ្យចងចាំ ដឹងឮ ពីការកាប់សម្លាប់មនុស្សដ៏ឃោរឃៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម»។

ការគំាទ្ររបស់អង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ

តាមរយៈការចូលរួមជាភាគីមួយនៅចំពោះមុខ អ.វ.ត.ក លោកស្រីបានចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងកម្មវិធីនានា ដែលរៀបចំដោយអង្គភាពគាំពារជនរងគ្រោះ ដូចជា កិច្ចប្រជុំ និងការអញ្ជើញឲ្យមកស្តាប់សវនាការដោយផ្ទាល់ ក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០១ នាពេលកន្លងទៅ ជាពិសេសលោកស្រីបានទទួលព័ត៌មានផ្សេងៗ ពីសំណាក់មេធាវីលោកស្រី។ លោកស្រីក៏ដូចជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីផ្សេងៗទៀតដែរ បានសំណូមពរឲ្យតុលាការខ្មែរក្រហមពន្លឿននីតិវិធីក្នុងការជំនុំជម្រះក្តីដើម្បីរកយុត្តិធម៌សម្រាប់សាច់ញាតិ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនេះ។

	Today	88
	Yesterday	528
	This week	3405
	This month	8342
	Total	4904976

Menu

Who's Online